Het is zo ver: ik ben 43 en ik zie dat ik rimpels krijg en dat mijn contouren slapper beginnen te worden. Ik heb alles in huis om de huid te kunnen gaan verbeteren, net zoals dat ik alles in huis heb om mijn lichaam strakker en steviger te maken. Maar dan loop ik er tegenaan dat ik gewoon maar een mens ben, ofwel dat ik gewoon maar Suzan ben. En wie is dit nou eigenlijk? Suzan is chaotisch, niet altijd even gedisciplineerd en vaak onaardig naar zichzelf als ze niet de ‘perfecte’ vrouw is en niet alle ballen hoog kan houden.
Ik wed dat ik niet de enige vrouw ben die vaak onnodig te hard voor zichzelf is. Moeten we niet als vrouw, als vriendin, als zus en etc. veel meer onszelf – maar ook de vrouwen om ons heen – gaan omarmen voor wie we zijn? Inclusief al onze ‘tekortkomingen’, met ons mens zijn, ons vrouw zijn en gaan leren zelfacceptatie te krijgen.
Zelfacceptatie met daarin veel zelfliefde en zelfcompassie waarin we kunnen groeien en ontwikkelen als een mooi mens, met een hele mooie huid en met vitale cellen. Mijn eigen ontwikkeling in vitaliteit, in mens zijn en zelfontwikkeling is daarbij de leidende draad naar een mooie huid. Met alle inzichten die ik kan geven vanuit een stuk vitaliteit maar ook vanuit zelfliefde!
